عرق ریختن در لباس های چند لایه فضایی و دویدن از این اتاق به آن اتاق و از سر این تخت به آن تخت، کار روز و شب شان است و نه یکی و دو تا بلکه به 8 بیمار بدحال در یک چند لحظه رسیدگی می کنند.

عرق ریختن در لباس های چند لایه فضایی و دویدن از این اتاق به آن اتاق و از سر این تخت به آن تخت، کار روز و شب شان است و نه یکی و دو تا بلکه به 8 بیمار بدحال در یک چند لحظه رسیدگی می کنند.

زمانی که بیماری نفس‌های آخرش را می‌کشد، بخش حال و هوای سنگینی به خود می‌گیرد. تلاش های نفس گیر تا نفس مریص از شماره نیفتد و تولدی دیگر رقم بخورد.

بیشترشان شرکتی‌اند، حتی با این همه مشکلات و مشکل مضاعف کرونا، استخدام رسمی نیز نیستند، از آنان که مشکلاتشان را می‌پرسی انگار حتی برای بیان مشکلات خود نیز وقتی ندارند، چرا که سلامتی بیمار در اولویت یک زندگیشان است، حتی جلوتر از خانواده.

اینجا در بخش کرونا انگار تمام مشکلات رنگ می‌بازند و از نگرانی برای مبتلا شدن خودشان خبری نیست و تمام ذهن‌ها تنها یک هدف را دنبال می‌کنند و آن سلامتی بیمار است.

مشکلاتی که به استخوان می‌رسد

حسامی، از پرستاران اورژانس یکی از بیمارستان‌های بیرجند به ایسنا گفت: پرستاری هنر نقاشی لبخند بر بوم دردهاست؛ پرستاری شغل نیست هنر است؛ هنری که تک تک هنرمندان این رشته با عشق و تعهد و وفاداری و سوگند زینب گونه‌ای که یاد کرده‌اند درپی التیام تنهای رنجور بیماران خود هستند و این رسالت بزرگ تنها با عشق و خلوص نیت و علاقه به حرفه میسر می‌شود.

وی افزود: با وجود بیماری کرونا و بیشتر شدن سختی کار پرستاری مشکلات این قشر زحمتکش بیشتر از همیشه استخوانی است در گلویشان چراکه سختی کار با رعایت پروتکل‌های بهداشتی سخت است.

این پرستار از عدم پرداخت به وقع معوقات پرستاری گلایه کرد و گفت: عدم تناسب وناهمگونی پرداخت با سختی کار خصوصا طی یک سال اخیر که واقعا چه از نظر روحی و چه جسمی تمامی کادر درمان را تحت فشار مضاعف قرار داد از دیگر معضلات است.

حسامی ادامه داد: عدم تعیین تکلیف تعداد زیادی از همکاران شرکتی که باعث ناامیدی و دلسردی شده است، از دیگر معضلات است؛ کار طاقت فرسای پرستاری در زمانی که بسیاری از مشاغل به علت کرونا تعطیل و یا دورکاری را تجربه کرده‌اند اما پرستاران خط مقدم مبارزه و درگیری با بیماری بوده‌اند و حتی چندین شهید نیز تقدیم کرده‌اند مشکلات کار را بیشتر کرده است.

وی با بیان اینکه آن چنان که باید و شاید کسی به درد ودل این قشر زحمتکش گوش نکرد، افزود: امید است با یاری و مساعدت مسئولین تمام این مشکلات حل و باعث دلگرمی وامیدواری همه همکاران و کادر درمان شود که توصیه من به تمام هم استانی‌ها رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی و برگزاری یلدا به دوراز هم است تا باکمک هم بتوانیم دوباره به روال عادی برگردیم.

کارانه‌ای که به موقع پرداخت نمی‌شود

یکی دیگر از پرستان نیز به ایسنا گفت: مشکلات پرستاری زیاد است که از آن جمله می‌توان عدم پرداخت به موقع اضافه کار و کارانه پرسنل و ندادن مرخصی کرونا به پرسنل در بیرجند است. از وقتی که کرونا شیوع پیدا کرده است، هیچ پاداشی برای پرسنل به جز پرداخت مبلغی ناچیز برای پرستاران در نظر نگرفتند.

این پرستار بیان کرد: در مورد کرونا از همه هم وطنان خواهشمندیم تا جایی که امکانش وجود دارد در خانه بمانند و از دور همی‌های غیر ضرور بپرهیزند و اگر به فکر خود نیستند کمی به فکر کادر درمان باشند و به ما رحم کنند چراکه واقعا از نظر روحی و جسمی خسته شده‌ایم.

از نفس می‌افتیم تا از نفس نیفتید

الهه حسامی، یکی دیگر از پرستاران نیز به ایسنا گفت: من فقط برای کارم به بیماستان نرفته‌ام، من با بیمارانم در بیمارستان زندگی کرده‌ام، اما امسال با سال‌های قبل بسیار فرق دارد.کرونا باعث شد بسیاری به کار پرستاران پی ببرند اما ما همان پرستاران قبل از کرونا هستیم، همان‌هایی که بسیاری موارد را در زندگی خود کنار گذاشتند.

این پرستار بیان کرد: بین همه از نفس افتادن‌های انسان‌ها، پرستاران نیز در مواردی از نفس افتاده‌ایم اما بخاطر سوگند شغل مقدسمان، بخاطر بخاطر تک تک افرادی که بی منت سلامتی آنان آرزوی ماست تمام قد تا آخر کنار مردم می‌مانیم.

زهره ابراهیمی‌فرد، یک کارشناس پرستاری نیز به ایسنا گفت: پرستاری، حرفه‌ای است که قبل از یادگیری هر چیز نیاز به عشق و علاقه دارد، اما گاهی اوقات، اتفاقاتی می‌افتد که با تمام اشتیاق و علاقه‌ای که به این شغل داریم باز هم کم می‌آوریم.

وی افزود: کرونا باعث می‌شود که پیر و جوان، مرد و زن برای یک ذره اکسیژن مانند ماهی روی خشکی زجر می‌کشند و بی قرار می‌شوند.

این پرستار ادامه داد: دیدن این درد و رنجی که بیماران می‌کشند واقعا سخت است چراکه باید در این لحظات لبخند بزنیم تا بتوانیم امید به زندگی به بیماران هدیه بدهیم، اما نباید خستگی و ناراحتی را به خانه ببریم.

وی افزود: گاهی از فوت یک بیمار آنقدر غمگین می‌شویم که شاید روی زمین بیفتیم و دست جمعی بنشینیم و در بیمارستان اشک بریزیم.

این پرستار بیان کرد: سخت ترین قسمت ماجرا آنجاست که می‌بینیم گاهی عده‌ای حاضر نیستند حتی به اندازه یک دورهمی همکاری کنند؛ از مردم می‌خواهیم همان طور که ما آن‌ها را درک می‌کنیم آنها نیز ما را درک کنند.

این افراد همان‌هایی هستند که اگر نباشند زندگی نیست، امید نیست و راهی برای ادامه نیست.