برخی والدین پس از مشاجره کودکان خود را واسطه‌ای میان یکدیگر برای بیان خواسته های خانواده قرار می‌دهند اما لازم است بدانیم در چنین موقعیتی کودک می‌آموزد اگر یکی از والدین تقاضای او را رد کرد، از طریق والد دیگر می‌تواند خواسته خود را پیش ببرد، بدین ترتیب ناخواسته نوعی سوءاستفاده‌گری را به کودک می آموزیم.

یک روانشناس با اشاره به افزایش حضور زوجین در خانه و احتمال افزایش بروز اختلافات و گاها مشاجره میان آن‌ها در حضور فرزندان، گفت: برخی والدین پس از مشاجره کودکان خود را واسطه‌ای میان یکدیگر برای بیان خواسته های خانواده قرار می‌دهند اما لازم است بدانیم در چنین موقعیتی کودک می‌آموزد اگر یکی از والدین تقاضای او را رد کرد، از طریق والد دیگر می‌تواند خواسته خود را پیش ببرد، بدین ترتیب ناخواسته نوعی سوءاستفاده‌گری را به کودک می آموزیم.

شبنم طلوعی در گفت‌وگو با ایسنا، درباره واسطه قرار دادن کودکان در هنگام مشاجره میان والدین، اظهار کرد: در چنین شرایطی ضربه روحی متناسب با سن کودک به او وارد می‌شود به طوری که هرچه سن کودک پایین‌تر باشد این ضربه روحی شدیدتر خواهد بود چراکه تمام دنیای کودک والدین و روابط آن‌ها با یکدیگر و با کودک است اما کودک این روابط را خدشه‌دار می‌بیند.

این روانشناس ادامه داد: داشتن اختلاف در زندگی زناشویی میان زوجین بسیار طبیعی است اما چگونگی حل این اختلافات هنری است که موجب حفظ رابطه می‌شود. زوجین با کمک یکدیگر قوانینی نظیر اشتباهات گذشته را به رخ نکشیدن، به یکدیگر ناسزا نگفتن، قهر نکردن، مقابل فرزندان دعوا نکردن، مطرح نکردن این اختلافات خارج از محیط خانه، جای خواب خود را تغییر ندادن و فرزندان را واسطه پیام رسانی قرار ندادن را برای هنگام عصبانیت ‌و بروز اختلافات وضع کنند. 

وی افزود: قهر کردن یکی از مهم‌ترین آسیب‌های یک رابطه است که اثرات آن علاوه‌بر زندگی زناشویی به کودکان نیز وارد می‌شود. گاهی زوجین نمی‌توانند منظور پیام خود را به یکدیگر منتقل کنند و یکی از آن‌ها احساس عدم توجه از سوی همسر خود می‌کند، از این رو احساس خشم در او ایجاد می‌شود که تصمیم به قطع رابطه کوتاه مدت و یا همان "قهر" می‌گیرد.

به گفته این روانشناس، عمق و میزان قطع کوتاه مدت رابطه به اهمیت پیامی بستگی دارد که زوجین در انتقال منظور درست آن ناتوان بوده‌اند.

وی با اشاره به باج گیری عاطفی ادامه داد: گاها همسران از طریق باج‌گیری عاطفی به اهداف خود می‌رسند از این طریق که یکی از همسران با ادامه دادن قهر خود همسر را مجبور به برآوردن خواسته خود می‌کند که آن را از دوران کودکی خود آموخته است. از سوی دیگر فرزند این زوجین که شاهد باج گیری عاطفی والدین است به طور حتم این مورد را آموخته و در روابط بزرگسالی خود به کار خواهد گرفت.

طلوعی با تاکید بر اینکه وظیفه کودک و نوجوان دخالت در مشاجره والدین نیست، افزود: برخی والدین از کودکی فرزندانشان را وارد بحث و مشاجره خود کرده‌اند درحالی که اگر فرزند پروری درستی بر روی کودک و نوجوان انجام شده باشد، علاوه بر اینکه فرزندان در دعوای میان والدین شرکت نمی‌کنند بلکه از  طرفداری  یکی از آن‌ها نیز خودداری می‌کنند اما متاسفانه اکثر والدین در هنگام بروز اختلافات زناشویی روابط مثلثی شکل می‌دهند و از کودک تیمی در جهت حمایت از خود درست می‌کنند.

این روانشناس با بیان اینکه توقع از حمایت فرزندان در هنگام دعوا به علت عدم استحکام روابط زناشویی است، ادامه داد: توقع حمایت کودکان در هنگام بروز اختلافات و دعوا زوجین اشتباه است و تبعات زیادی برای زندگی زناشویی و والدفرزندی آن‌ها خواهد داشت.

وی درباره دعوای والدین در حضور فرزندان تصریح کرد: اثرات دعوا در حضور فرزندان با توجه به شرایط سنی فرزندان متفاوت است اما به طور کلی از جمله آثار آن از بین رفتن آرامش محیط خانه است، از این رو دعوا و بحث و مشاجره باید خارج از حضور فرزندان انجام شود، حتی این مشاجرات اگر در محیط آزاد بیرون از خانه اتفاق افتد بسیار اثر مثبت خواهد داشت و از مشاجرات کاسته می‌شود.

به گفته طلوعی در صورتی که مشاجره میان زوجین گاها بسیار کم در حضور فرزندان اتفاق می‌افتد لازم است آشتی کردن نیز در حضور بچه‌ها رخ دهد تا فرزندان این اثرات مثبت را از نزدیک ببینند، اما اگر این دعواها استمرار یافت و دائما تکرار شد لازم است والدین در خصوص زوج درمانی و فرزند پروری به مشاوران و روانشناسان مراجعه کنند.

این روانشناس گفت: خانواده سیستمی است که اگر در نقطه‌ای از آن آشوبی وارد شود کارکرد کل آن خانواده به خطر می‌افتد. همچنین اگر یکی از اعضا احساس آشوب کند و برای رفع این آشوب قدمی بردارد تمام این سیستم تغییر خودهد کرد چرا که اعضای این سیستم به یکدیگر وابسته‌اند.