یک جامعه‌شناس با اشاره به پیامدهای برچسب زدن به بیماران کرونایی، گفت: برچسب زدن به افراد، باعث تاثیر منفی بر سرمایه اجتماعی می‌شود و کیفیت تعاملات اجتماعی را تحت تاثیر قرار می‌دهد و در نتیجه افراد، طرد اجتماعی را تجربه می‌کنند.

 

یک جامعه‌شناس با اشاره به پیامدهای برچسب زدن به بیماران کرونایی، گفت: برچسب زدن به افراد، باعث تاثیر منفی بر سرمایه اجتماعی می‌شود و کیفیت تعاملات اجتماعی را تحت تاثیر قرار می‌دهد و در نتیجه افراد، طرد اجتماعی را تجربه می‌کنند.

علی بوداقی در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به رویکرد جامعه‌شناختی موضوع برچسب یا انگ اجتماعی، اظهار کرد: در تجربه کرونا با یک تجربه نوظهور و مخاطره کرونا روبرو هستیم اما مهم نحوه مواجهه ما با این مخاطرات است. برای پاسخ دادن به این مساله باید بدانیم که این بیماری جهانی است و یک تجربه جدید در زندگی روزمره در مقیاس جهانی است. اما باید ببینیم که مواجهه ما با بحران چگونه بوده است. برای بررسی این موضوع، باید بدانیم که مواجهه با بحران تابع فرهنگ حاکم بر هر جامعه است. عملکرد رسانه‌ها در یک جامعه بسیار مهم است و اگر برچسب زدن اجتماعی را بر اساس دیدگاه گافمن مطرح کنیم، با شروع کرونا و گزارش‌هایی که WHO در رابطه با استیگمای اجتماعی داده، نشان‌دهنده این است که برچسب زدن در کشورهای مختلف وجود دارد که با ظهور کووید-۱۹ بیشتر مطرح شده است.

وی با بیان اینکه برچسب زدن یا انگ زدن به افرادی که مبتلا به بیماری کووید - ۱۹ شده‌اند باعث تاثیر منفی بر تعاملات افراد می‌شود، گفت: برچسب زدن به افراد، باعث تاثیر منفی بر سرمایه اجتماعی می‌شود و کیفیت تعاملات اجتماعی را تحت تاثیر قرار می‌دهد و در نتیجه افراد طرد اجتماعی را تجربه می‌کنند. این مساله باعث تاثیرگذاری بر اعتماد و مشارکت اجتماعی می‌شود.

عضو هیات علمی گروه جامعه‌شناسی دانشگاه شهید چمران اهواز با اشاره به پیامدهای پرچسب زدن به بیماران کرونایی، تصریح کرد: به این خاطر پروتکل بهداشتی جهانی در خصوص استیگمای اجتماعی بیان می‌کند که استفاده از کلمات در رابطه با مبتلایان اهمیت بسیاری دارد و باید در این حوزه آموزش لازم داده شود. سازمان بهداشت جهانی نحوه تعامل کادر درمان و آحاد جامعه با بیماران را مشخص کرده است. در نظریه‌های برچسب‌زنی نیز می‌بینیم که برچسب زدن به یک فرد در درازمدت موجب باور کردن وی می‌شود. اگر در جریان تعاملات اجتماعی، افراد را طرد کنیم و برخورد منفی با آن‌ها داشته باشیم، این مساله باعث ایجاد احساس منفی در بیماران نسبت به خود و در نتیجه باعث تضعیف خودکارآمدی می‌شود. علاوه بر آن، امید، عزت نفس و خوش‌بینی یک فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اگر مواجهه ما با بیماران آگاهانه و مبتنی بر آموزش باشد می‌تواند تاثیرات منفی این مساله را کاهش دهد.

این جامعه‌شناس افزود: افزایش انگ ناشی از کرونا، باعث کاهش سرمایه‌های اجتماعی، فرهنگی و روانشناختی و باعث افزایش پیامد منفی ناشی از ویروس و افزایش استرس می‌شود و استرس نیز منشا بسیاری از بیماری‌ها است.

وی با اشاره به ایجاد هراس با برچسب زدن به افراد، بیان کرد: برچسب زدن باعث ایجاد هراس در افراد برای مراجعه به مراکز درمانی و بیمارستان‌ها می‌شود و عدم مراجعه به موقع به بیمارستان‌ها افزایش تلفات را در پی دارد. کتمان کردن بیماری به دلیل ترس از طرد شدن اجتماعی است که در این راستا طبق دیدگاه گافمن‏ در نظریه "داغ ننگ"، افراد ممکن است در نتیجه تجربه یک رویداد ناخوشایند، داغ بی‌اعتباری بخورند.

بوداقی با اشاره به اهمیت آموزش افراد جامعه در برخورد با بیماران کرونایی، گفت: باید از طریق رسانه‌ها نحوه ارتباط با مبتلایان به بیماری را آموزش دهیم. چرا که نحوه برخورد و صحبت کردن اهمیت بسیاری دارد. بار بیماری‌ها گاها از خود بیماری مهم‌تر است، زیرا افراد گاهی با خود فکر می‌کنند که اگر اعلام کنند مبتلا به بیماری هستند، ممکن است از جامعه طرد شوند و خانواده نگاه بدی به آن‌ها داشته باشد.