رضا تاجگر

انگار، هر چه بیشتر، بزرگان، برخی را به وحدت و یکپارچگی و اتحاد و همبستگی فرا می خوانند، این برخی، کمتر، اهتمام دارند که گوشِ جان بسپارند.

به نظر می رسد همان برخی که بر صراط وحدت نیستند، همواره  استراتژی "توهین" را ترویج کردند. در این میان، نکاتی قابل تأمل به چشم حقیقت بین حقوق دانان، چشمان سیاستمداران واقع بین را نشانه می رود. باشد که تا شاید این اهانت ها به تهدید نرسد:

1 - 21 و 22 بهمن سال یکهزار و سیصد و پنجاه و هفت روزهای فرو ریختن بنیاد شاهنشاهی شد و استبداد داخلی و سلطه خارجی متکی بر آن را در هم شکست و با این پیروزی بزرگ، طلیعه حکومت اسلامی که خواست دیرینه مردم مسلمان بود، نوید پیروزی نهایی را داد. ( بخشی از مقدمه قانون اساسی زیر قسمت "بهائی که ملت پرداخت")

2 - جمهوری اسلامی‏، نظامی‏ است‏ بر پایه‏ ایمان‏ به‏: ... 6 - کرامت‏ و ارزش‏ والای‏ انسان‏ و آزادی‏ توام‏ با مسئولیت‏ او در برابر خدا، که‏ از راه‏ : ... ج‏ - نفی‏ هر گونه‏ ستمگری‏ و ستم‏ کشی‏ و سلطه‏ گری‏ و سلطه‏ پذیری‏، قسط و عدل‏ و استقلال‏ سیاسی‏ و اقتصادی‏ و اجتماعی‏ و فرهنگی‏ و همبستگی‏ ملی‏ را تأمین‏ می‏ کند. ( ر.ک.: اصل دوم قانون اساسی)

3 - دولت‏ جمهوری اسلامی‏ ایران‏ موظف‏ است‏ برای‏ نیل‏ به‏ اهداف‏ مذکور در اصل‏ دوم‏، همه‏ امکانات‏ خود را برای‏ امور زیر به‏ کار برد: ‎‎‎‎1 - ایجاد محیط مساعد برای‏ رشد فضایل‏ اخلاقی‏ بر اساس‏ ایمان‏ و تقوی‏ و مبارزه‏ با کلیه‏ مظاهر فساد و تباهی‏. ... ‎‎‎‎‎‎6 - محو هر گونه‏ استبداد و خودکامگی‏ و انحصارطلبی‏. ‎‎‎‎‎‎7 - تأمین‏ آزادی های‏ سیاسی‏ و اجتماعی‏ در حدود قانون‏. ‎‎‎‎‎‎8 - مشارکت‏ عامه‏ مردم‏ در تعیین‏ سرنوشت‏ سیاسی‏، اقتصادی‏، اجتماعی‏ و فرهنگی‏ خویش. ..‏. 14 - تأمین‏ حقوق‏ همه‏ جانبة‏ افراد از زن‏ و مرد و ایجاد امنیت‏ قضایی‏ عادلانه‏ برای‏ همه‏ و تساوی‏ عموم‏ در برابر قانون. ... 15 - توسعه‏ و تحکیم‏ برادری‏ اسلامی‏ و تعاون‏ عمومی‏ بین‏ همه‏ مردم‏. (ر.ک.: اصل سوم قانون اساسی)

4 – در جمهوری‏ اسلامی‏ ایران‏ دعوت‏ به‏ خیر، امر به‏ معروف‏ و نهی‏ از منکر وظیفه‏ ای‏ است‏ همگانی‏ و متقابل‏ بر عهده‏ مردم‏ نسبت‏ به‏ یکدیگر، دولت‏ نسبت‏ به‏ مردم‏ و مردم‏ نسبت‏ به‏ دولت‏. شرایط و حدود و کیفیت‏ آن‏ را قانون‏ معین‏ می‏ کند. "والمؤمنون‏ و المؤمنات‏ بعضهم‏ اولیاء بعض‏ یأمرون‏ بالمعروف‏ و ینهون‏ عن‏ المنکر". ( ر.ک.: اصل هشتم قانون اساسی)

5 – مردم‏ ایران‏ از هر قوم‏ و قبیله‏ که‏ باشند از حقوق‏ مساوی‏ برخوردارند و رنگ‏، نژاد، زبان‏ و مانند اینها سبب‏ امتیاز نخواهد بود. (ر.ک.: اصل نوزدهم قانون اساسی)

6 - همه‏ ی افراد ملت‏ اعم‏ از زن‏ و مرد یکسان‏ در حمایت‏ قانون‏ قرار دارند و از همه‏ ی حقوق‏ انسانی‏، سیاسی‏، اقتصادی‏، اجتماعی‏ و فرهنگی‏ با رعایت‏ موازین‏ اسلام‏ برخوردارند. (ر.ک.: اصل بیستم قانون اساسی)

7 - حیثیت‏، جان‏، مال‏، حقوق‏، مسکن‏ و شغل‏ اشخاص‏ از تعرض‏ مصون‏ است‏ مگر در مواردی‏ که‏ قانون‏ تجویز کند. (ر.ک.: اصل بیست و دوم قانون اساسی)

8 - احزاب‏، جمعیت‏ ها، انجمن‏ های‏ سیاسی‏ و صنفی‏ و انجمن های‏ اسلامی‏ یا اقلیت های‏ دینی‏ شناخته‏ شده‏ آزادند، مشروط به‏ این‏ که‏ اصول‏ استقلال‏، آزادی‏، وحدت‏ ملی‏، موازین‏ اسلامی‏ و اساس‏ جمهور اسلامی‏ را نقض‏ نکنند. هیچکس‏ را نمی‏ توان‏ از شرکت‏ در آنها منع کرد یا به‏ شرکت‏ در یکی‏ از آن ها مجبور ساخت‏.(ر.ک.: اصل بیست و ششم قانون اساسی)

9 - تشکیل‏ اجتماعات‏ و راه‏ پیمایی‏ ها، بدون‏ حمل‏ سلاح‏، به‏ شرط آن‏ که‏ مخل‏ به‏ مبانی‏ اسلام‏ نباشد آزاد است‏.(ر.ک.: اصل بیست و هفتم قانون اساسی)

10 - اصل‏، برائت‏ است‏ و هیچ کس‏ از نظر قانون‏ مجرم‏ شناخته‏ نمی شود، مگر این‏ که‏ جرم‏ او در دادگاه‏ صالح‏ ثابت‏ گردد. (ر.ک.: اصل سی و هفتم قانون اساسی)

11 - هتک‏ حرمت‏ و حیثیت‏ کسی‏ که‏ به‏ حکم‏ قانون‏ دستگیر، بازداشت‏، زندانی‏ یا تبعید شده‏، به‏ هر صورت‏ که‏ باشد ممنوع‏ و موجب‏ مجازات‏ است‏.(ر.ک.: اصل سی و نهم قانون اساسی)

12 - ‎‎قوای‏ حاکم‏ در جمهوری اسلامی‏ ایران‏ عبارتند از: قوه‏ مقننه‏، قوه‏ مجریه‏ و قوه‏ قضائیه‏ که‏ زیر نظر ولایت‏ مطلقه‏ امر و امامت‏ امت‏
بر طبق‏ اصول‏ آینده‏ این‏ قانون‏ اعمال‏ می‏ گردند. این‏ قوا مستقل‏ از یکدیگرند. (ر.ک.: اصل پنجاه و هفتم قانون اساسی)

13 - هر فعل یا ترک فعلی که در قانون برای آن مجازات تعیین شده ‌باشد جرم محسوب می‌شود. (ر.ک.: ماده 2 قانون مجازات اسلامی)

14 - هر کس قصد ارتکاب جرمی کند و شروع به اجرای آن نماید لیکن جرم منظور واقع نشود چنان چه اقدامات انجام گرفته، جرم باشد، محکوم به مجازات همان جرم می‌شود. (ر.ک.: ماده 41 قانون مجازات اسلامی)

15 - هر کس با هر مرامی، دسته، جمعیت یا شعبه جمعیتی بیش از دو نفر در داخل یا خارج از کشور تحت هر اسم یا عنوانی تشکیل دهد یا اداره نماید که هدف آن بر هم زدن امنیت کشور باشد و محارب شناخته نشود، به حبس از دو تا ده سال محکوم می شود. (ر.ک.: ماده 498 قانون مجازات اسلامی)

16 - هر کس به جان رهبر و هر یک از رؤسای قوای سه گانه و مراجع بزرگ تقلید، سوءقصد نماید چنانچه محارب شناخته نشود، به حبس از سه تا ده سال محکوم خواهد شد. (ر.ک.: ماده 515 قانون مجازات اسلامی)

17 - توهین به افراد از قبیل فحاشی و استعمال الفاظ رکیک چنانچه موجب حد قذف نباشد، به مجازات شلاق تا ( 74 ) ضربه و یا پنجاه هزار تا یک میلیون ریال جزای نقدی خواهد بود. (ر.ک.: ماده 608 قانون مجازات اسلامی)

18 – هر کس با توجه به سمت، یکی از روسای سه قوه یا معاونان رئیس جمهور یا وزرا یا یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی یا نمایندگان مجلس خبرگان یا اعضای شورای نگهبان یا قضات یا اعضای دیوان محاسبات یا کارکنان وزارتخانه ها و موسسات و شرکت های دولتی و شهرداری ها در حال انجام وظیفه یا به سبب آن، توهین نماید به سه تا شش ماه حبس و یا تا (74) ضربه شلاق و یا پنجاه هزار تا یک میلیون ریال جزای نقدی محکوم می شود. (ر.ک.: ماده 609 قانون مجازات اسلامی)

19 - مجلس‏ شورای‏ اسلامی‏ حق‏ تحقیق‏ و تفحص‏ در تمام‏ امور کشور را دارد. (ر.ک.: اصل هفتاد و ششم قانون اساسی)

20 - هر نماینده‏ در برابر تمام‏ ملت‏ مسئول‏ است‏ و حق‏ دارد در همه‏ مسائل‏ داخلی‏ و خارجی‏ کشور اظهار نظر نماید. (ر.ک.: اصل هشتاد و چهار قانون اساسی)

21 - حال، پرسش اساسی این است؛ از آنجا که هر فردی وفق مفاد صریح اصول قانون اساسی، شخصیت انسانی و کرامت دارد و خصوصاً نمایندة ملت _ آنهم رئیس دستگاه تقنینی کشور _ که از نقطه نظر مسایل امنیتی-سیاسی، مصونیت نسبی دارد، کدام فرد یا دسته و گروه _ خودجوش یا سازمان یافته _ به خود اجازه می دهند که چنین بی محابا، امنیت مردم و مسؤولان را تهدید نمایند!؟!

واقعاً سمت و سوی جامعه ی امروز ما، کدام جهت را نشان می دهد؟ از یک طرف، معدود زورگیرانی، احساس امنیت مردم را به مخاطره می اندازند و از طرفی دیگر، زورگیران سیاسی، سلامت امنیت مردم و جامعه را نشانه رفته اند!
چرا هر چه بیشتر، بزرگان، برخی را به وحدت و یکپارچگی و اتحاد و همبستگی فرا می خوانند، این برخی، کمتر، اهتمام دارند که گوشِ جان بسپارند! چرا یکی ترمز قطار توهین را نمی کشد!؟